از آنجا كه انسان موجودي است حقيقي و داراي استعداد رسيدن به آخرين مرحله كمال است، خداوند متعال هم از هيچ گونه فيض و بخششي كوتاهي ندارد بنابراين به هر شخصي به اندازه استعداد او كمالاتي اعطا ميكند تا به فعليٌت برسد كه هر كس داراي صفات نيك و اخلاق پسنديدهاي است كمال او بهشت و اگر داراي اخلاق فاسد باشد كمال او دوزخ ميباشد از اين رو، بحث نياز ضروري انسانها به وحي و شريعت و نبوٌت، مسئلهای حقيقي و مورد نياز ميباشد.
شريعت و نبوٌت در لغت و اصطلاح :شريعت از شرع گرفته شده و به معني راه آشكارا «شرعت له طريقا» يعنى راهى به او نمودم و آشكار كردم. شرع در اصل مصدر است سپس اسم شده به راه آشكار و به آن شرع (بفتح و كسر اول) و شريعت گفته شده و بطور استعاره به طريقه خدائى اطلاق شده است الشرعة: الدين(شرع: يعني دين)نبوت: (كه از نبي گرفته شده است) اين لفظ (نبي) كه بر وزن فعيل است اگر بمعنى فاعل باشد معنايش خبر دهنده است؛ زيرا كه نبىّ از جانب خدا خبر مي دهد و اگر به معنى مفعول باشد معنايش خبر داده شده است كه نبىّ از جانب خدا خبر داده ميشود شريعت در اصطلاح: به معناي مجموعه عقايد اخلاقي و قوانين و مقرراتي است كه براي اداره امور جامعه انساني و پرورش انسانها ميباشد.
نظرات شما عزیزان: